Zonder coach Dirk trokken Veerle en gelegenheidstrainersduo Stijn en Tim met 11 spelers naar Heide om het op te nemen tegen (dat wisten we vooraf al) sterke ploeg Hei os (zoals het zo speciaal aan hun kantine hangt). Waar de B gebleven is, weten we niet. In ieder geval spelen wij, voor de gelegenheid in het fluogeel, tegen een A-ploeg in het paars...
Op het kunstgras voelen onze jongens zich aanvankelijk in hun sas. Een beetje tegen het spelbeeld in, komen we 0-1 voor: Fille kan Bent lanceren en hij gaat recht op doel af, pats, binnen! Niet veel later wisselen ze van rol: Bent kan nu Fille lanceren die zijn verdediger te snel af is en de 0-2 op het bord zet. Kansen zijn er zeker ook voor Heibos, maar Louis is de rust zelve achteraan, Stan duwt af en toe alles en iedereen omver en Boris haalt er twee schoten uit. Opnieuw kunnen we op de counter toeslaan. Nadat Sen de bal verovert achteraan, levert hij de bal in bij Milan die Fille op links diep stuurt. De verdediger is eerder op de bal, maar Fille kan ‘m aan de cornervlag toch terug veroveren, naar binnen komen en al schuivend de 0-3 in de linkerbenedenhoek trappen. We kunnen onze ogen niet geloven dat we hier 0-3 uitlopen. Nét voor het einde van het eerste kwartje is er een harde knal van de thuisploeg. Boris pakt uit met een mooie save, maar de bal dwarrelt alsnog in doel: 1-3.
In het tweede deel van de wedstrijd pakt Heibos over. Licht geholpen door de scheidsrechter -die duidelijk handspel van een thuisspeler niet bestraft- komen de paars-groenen op 2-3 en 3-3. Een goede actie langs onze rechterflank (met Stan, Ferre en Wout) brengt de bal voor doel, waar Fille er heel snel zijn teen kan tegen zetten: 3-4. Jammer genoeg valt nog voor de rust de 4-4.
In het derde kwartje zijn we het noorden helemaal kwijt. Met 4 ‘dezelfde’ doelpunten (lees: afstandsschoten) loopt de thuisploeg in no time uit tot 8-4. Tussendoor treffen ze ook nog de lat en gaat een schot net naast. Wow, we konden even niet volgen. Met een knal verschalkt Fille toch nog eens de thuiskeeper. De bal wordt nét over de lijn nog weggetrapt, maar gelukkig wordt het doelpunt -heel terecht- goedgekeurd. Met 8-5 gaan we richting het laatste deel. Enige frustratie over de scheids, die het nodig acht om regelmatig een speler van ons aan te spreken op een niet zo’n vriendelijke toon, stapelt zich op. We proberen dit van ons af te zetten en ons toch nog op de wedstrijd te focussen.
Ook in deel vier wil het (niet meer) lukken. De thuisploeg is te sterk, bij ons verloopt het spel heel rommelig. We krijgen geen mooie acties op de mat gelegd, we krijgen te weinig tijd. Achteraan proberen we wel stevig te verdedigen, maar komen we vaak een stapje te laat om de schoten af te blokken. Boris staat een beetje in een schietkraam. Hij kan er nog wel enkele uithalen, maar Heibos kan er toch weer 4 in het mandje leggen. Om met een positieve noot te eindigen: we zijn blijven knokken, ook al gingen de kopjes op ‘t einde wel naar beneden. Dat knokken wordt alsnog beloond: Bent zet zich door en kan de 12-6-eindstand op het bord zetten.
Net voor het weekend kreeg onderstaande journalist een ‘omdenker’ aan in zijn mailbox. Alsof de glazen bol ermee gemoeid was, stond er: “Goed kunnen verliezen is veel moeilijker dan goed kunnen winnen.” Wel, groots in de nederlaag geven we toe dat het vandaag te snel ging voor ons. En ohja, de derde helft (of noemen we dat in zo’n jeugdwedstrijden ‘het vijfde deel, of het vijfde-zesde-zevend deel’?) hebben we wél ruim gewonnen! Voilà!
Groeten
Tim
