(*) In onderstaand verslag ontdek je allerlei emoties en gevoelens. Deze kwamen allen aan bod tijdens de U11-wedstrijd van KSVW op en tegen Loenhout.
Met 10 toppers (maar zonder trainer Dirk) trekt de U11-ploeg ietwat gespannen richting Loenhout. In de vorige wedstrijd tegen rood-wit gingen we immers kansloos ten onder. De interim-coach alias verslaggever gebruikt dit toch in zijn motivatiespeech. Onze jongens zijn geprikkeld en willen iets recht te zetten, maar kijken eerlijk gezegd ook een beetje met een angstig gevoel en paniekerige blikken richting de grote, sterke jongens van de thuisploeg.
Tijdens de opwarming zijn enkele spelers zenuwachtig en bang, maar tegelijkertijd ook uitgelaten en hoopvol. Sommige spelers lijken moe en futloos, maar door een beetje vurigheid in de stem van de coach worden ze toch levendig. Na dé twee vragen van de coach zijn ze enthousiast om aan de wedstrijd te beginnen. Pelle en Mathias mogen de tegenstander eerst bestuderen langs de zijlijn. Wout neemt zijn vertrouwde plaats onder de lat in. Louis start als verdediger met Ousmane en Ferre naast hem. Daardoor gaat Sen een rij hoger spelen. Milan verdeelt vanop zijn vaste middenveldplaats, Fille op links en in de spits start Bent. Het veld is –Loenhoutwaardig– erg groot en dat gaat onze boys ruimte geven!
De eerste actie na de aftrap geeft meteen een gelukzalig gevoel: korte combinaties leveren al snel een eerste schot(je) op doel op. Ook de tegenstander legt enkele mooie acties op de mat, waardoor het duidelijk is: dit wordt een topmatch om duimen en vingers van af te likken. Bij een hoekschop van Fille is iedereen te verbaasd om de bal in doel te verlengen. Als daar iemand zijn teen kan tegenzetten, is het goal. Maar op de counter ligt alles open en kan de thuisploeg op 1-0 komen. Onze jongens staan er verbijsterd naar te kijken. In de minuten daarna knokken onze jongens zich naar de 1-1. Eerst mikt Bent over en Milan nog op de keeper, maar na een actie op links van Fille brengt hij de bal strak voor doel. Aan de tweede paal komt Sen goed ingelopen en kan hij simpel binnentikken. Dolblij is Sen met zijn doelpunt! Zo eindigt ook het eerste kwartje.
In het tweede kwart komen Pelle en Mathias in de ploeg. Fille en Louis gaan even rusten. De thuisploeg neemt het heft in handen en zij voetballen enkele goede kansen bij elkaar. Het geeft een onbehaaglijk gevoel; dit kan niet blijven duren. Gelukkig voor ons zijn de thuisspelers ongelukkig en soms onstuimig in hun afwerking. Mede dankzij stevig verdedigend werk van o.a. Wout, Mathias en Ousmane komen ze maar één keer tot scoren. Ook Ferre en Milan halen meermaals opgelucht adem wanneer ze weer eens een schot kunnen afblokken. Wij kunnen er aanvallend even weinig tegenover zetten en mogen tevreden zijn met de ruststand.
Na de ‘rust’ gaat Milan even rusten en Pelle moet gekwetst afhaken. Na een drieste actie van een thuisspeler zit hij verveeld en ietwat bedroefd de rest van de match te kijken met ijs op zijn voet. Louis speelt dan centraal en wil vooral aanvallend zijn voetballend vermogen tonen. Hij pakt uit met zot zolenwerk op de achterlijn (de tegenstander staat perplex); Louis krijgt de bal tot bij Fille die de 2-2 kan scoren. Het geeft ons nog meer moed om door te gaan. Ferre zet zich enkele keren mooi door op de rechterflank en ook Sen pakt weer uit met zowel verdedigend als aanvallend mooie acties. Na een corner van Fille verlengt Louis de bal in doel, maar de bal wordt snel terug het veld in getrapt. De scheids is onzeker… Gelukkig twijfelen ook de thuisspelers, blijft de bal liggen en knalt Louis dan toch overtuigend de 2-3 tegen de touwen. Opgetogen komen we weer even bij elkaar tijdens de pauze.
De koppen worden bij elkaar gestoken, we motiveren elkaar en gaan vol voor dat vierde doelpunt om de wedstrijd in een comfortabele plooi te kunnen leggen. De Loenhoutse spelers komen echter ook heel gemotiveerd aan de start van het laatste kwartiertje. Hun druk is overweldigend en onze jongens krijgen het benauwd. Wanneer een voorzet ongelukkig op het hoofd van Sen komt, vliegt de bal in eigen doel en staat het 3-3. Dat is een juiste uitslag, maar beide ploegen geloven nog in de overwinning. Bij ons voert de trainer alsnog een laatste wissel door op zo’n 7 minuten voor tijd. Bent heeft veel loopwerk verricht en gaat rusten. Louis schuift van de rechterflank door naar de spits en Ferre komt nog even zijn rechterflank belopen. Die wissel doet wonderen, want nadat we in de verdrukking staan, kunnen we de bal ontzetten (was het Milan?) en kan Louis alleen op de keeper afgaan. Hij werkt beheerst af en zorgt zo voor een enorme ontlading: 3-4! Zijn spurt richting de bank waar de voetbalmama’s zitten, kan meedingen naar de titel op de 60m spurt. Hij valt in de armen van zijn mama en de tranen zijn niet tegen te houden. Tranen van geluk, tranen van ontlading. In de laatste minuten is het pompen of verzuipen, bikkelen en strijden, knokken en betwisten. Aan de overkant kan Fille nét niet de doodsteek geven aan Loenhout. Zijn poging kan nog net door de keeper gered worden. Het laatste fluitsignaal zorgt voor een enorme ontlading waar het gejuich en de ziggezaggeziggezagge voor kippenvel zorgen!
Een zalig, zelfvoldaan en trots gevoel blijft hangen. Alleen maar lachende gezichten bij spelers en supporters, zelfs bij de van-het-veld-rollende Pelle. Onder de douches weerklinkt nog eens extra jolig, jong en plezierig gezang: boven op den berg! Proficiat, boys!
Groeten
Tim
