Bij aanvang van deze laatste wedstrijd van het seizoen staat er niets meer op het spel. Met 25 op 33 is de Champions League voor volgend seizoen al lang binnen. Om verschillende redenen moeten heel wat spelers afzeggen waardoor slechts 8 spelers beschikbaar zijn. Boris, Sen, Mathias, Louis, Ferre, Ties, Pelle en Fille worden bijgestaan door Gus zodat toch één wisseltje mogelijk is. Ook Milan (geblesseerd) is van de partij om te komen supporteren, wat wel héél fijn is!
Ietwat modieus staan sommigen op het veld… en dat lijkt ook de spelers te inspireren. Na de opwarming (eerst in de speeltuin, later toch ook op het veld) zijn de eerste 10 minuten duidelijk voor ons. Na een één-twee tussen Pelle en Fille kan die laatste schieten, maar de keeper pakt het schot. Een vrije trap van Fille gaat in de muur en schoten van Pelle en Fille gaan net naast. Achteraan maken Ties en Sen het hun aanvallers knap lastig. Mathias staat ook weer pal, zoals steeds. Wanneer hun spits teveel ruimte krijgt en tussen drie man kan uithalen, staat het uit het niets 1-0 voor de thuisploeg.
Het tweede kwartje start op dezelfde manier als het eerste geëindigd is, met een dribbel van de spits en een doelpunt tot gevolg: 2-0. Onze jongens zijn even van de kaart, maar wanneer Pelle de kruising treft, schieten we terug wakker. Ferre kan een lage voorzet net niet in doel krijgen. Iets later scoort Hoevenen voor de derde keer, maar deze keer in het voor ons juiste doel: na wat geharrewar en goed stoorwerk van ons aanvallende compartiment dwarrelt de bal tergend traag binnen: 2-1. Pelle plaatst de bal iets later nog richting de rechterbenedenhoek, maar de thuiskeeper ranselt de bal uit zijn doel. Aan de overkant wordt Mathias stevig aangepakt door de Lukaku van de thuisploeg en hij wordt ook niet beschermd door de scheidsrechter. “Die scheids moet een verrekijker kopen”, zijn de duidelijke woorden van Mathias tijdens de rust.
Dirk zet zijn mannen weer op scherp en pompt vertrouwen in de ploeg. We moeten iets feller zijn en die laatste pass moet er nu toch gaan uitkomen. Kantwissel. De eerste kans is weer voor Patro en jammer genoeg gaat de volgende poging binnen: 3-1. Onze jongens krijgen nu toch een klopje. Een vrije trap van Fille vliegt richting de kruising, maar gaat ook tegen de lat jammer genoeg. Een schot van Louis is te centraal om de doelman te verrassen. Ook Pelle heeft nog een ‘dot van een kans’.
In het laatste kwart tonen we toch ook de ‘niet-met-mij-zenne’-mentaliteit en de duels worden steviger. Ties komt enkele keren gepast tussen, Mathias raakt ofwel de bal, ofwel de bal en de man (helemaal perfect dus) en Ferre deinst ook niet terug voor stevige duels. De thuisploeg kent echter al de ‘trucjes van de foor’ om Neymargewijs te blijven liggen en te schreeuwen. Heel sportief kunnen we dat niet noemen, maar ook daar moeten ons boys mee leren omgaan. Gus pakt nog uit met een stevig schot, maar het gaat in het zijnet. Boris voorkomt door goed uit te komen nog een extra tegentreffer. We kunnen echter geen uitgespeelde kansen meer creëren om nog dichter te komen en zo loopt die laatste wedstrijd toch af met een sisser.
Gelukkig is er dan de ‘extra time’, waarbij menig ‘tuttefruttebol’ wordt verorberd, de AA’s ons rond de oren vliegen, de pintjes al in de voormiddag smaken (bij sommigen toch), de hotdogs écht goed zijn, de toekomstplannen van de club worden besproken, er geen klok hangt in de kantine en je dus niet op tijd thuis kunt zijn, sommige sokken de verkeerde kleur blijken te hebben, op kousenvoeten (letterlijk) de kantine wordt ingewandeld, de voetbalschoenen op tafel belanden, de veldjes vaak te klein blijken, de borrelnootjes zoals het hoort in de tomatensoep belanden en nog veel meer. Afwezige supporters hebben dus heel wat gemist.
Groeten
Tim
