Met onze vier coaches op of naast het veld én met de frietjes in het achterhoofd betreden onze U10-toppers het drassige parcours. De eerste ploeg moest nipt het onderspit delven en ging met 2-4 onderuit tegen Wuustwezel. De tweede ploeg kijkt ook die geel-blauwe tegenstander in de ogen. Stef staat nog voor de opwarming heel hevig en “eindelijk” komt dan ook zijn juiste tas aan (dank u, mama). Gelukkig stond zijn camper niet al te ver van het parcours geparkeerd.
En dan weerklinkt het startsignaal. Beide ploegen starten snel, al zit in de eerste ronde alles redelijk vast. Het peloton blijft redelijk samen, terwijl de bezoekers toch druk proberen te zetten. Enkele gevaarlijke corners kunnen gelukkig nog weggewerkt worden. Na mooi ploegenspel tussen Mats en Lander is Gus te verrast om de bal goed te controleren. Een demarrage van de geel-blauwe spits zet dan toch de 0-1 op het bord: een onhoudbare knal.
De Wildertse bondscoaches moedigen hun renners aan, maar ook in de tweede ronde zijn er weinig pogingen om het hecht blok aan beide kanten te ontwrichten. Joppe zet zijn helm nog tegen een voorzet van Mats, maar de bal gaat naast. Met zijn linkse pedaal kan Gus dan toch de gelijkmaker scoren, maar onmiddellijk daarna loopt onze paarse ploeg al tegen een counter aan, waarna het 1-2 staat. Na een actie van Joppe mist een schotje van Mats de juiste versnelling.
Ook de derde ronde blijft erg gesloten, al wordt de spanning stilaan opgedreven en onze jongens schakelen een tandje bij. Eerst kan Warre nog enkele pogingen van de bezoekers pareren, waarna onze jongens het heft in handen nemen. Tot twee keer toe wordt Stef gelanceerd, maar zijn aanvallen worden ofwel door hemzelf, ofwel door de bezoekende doelvrouw de nek omgewrongen. Gus komt diezelfde keepster tegen en Mats verwerkt een corner van Vince net aan de verkeerde kant van de paal.
Langs de zijlijn krijgt papa Jeffrey honger. Hij zoekt alvast de eettenten op langs het parcours, of maant de nodige mensen aan om de frietjes alvast klaar te maken. Op het drassige veld gaan we naar de vierde en laatste ronde van deze wedstrijd. De 1-3 mag niet vallen, want dat zou wel eens het genadeschot kunnen betekenen… Twan heeft tot twee keer toe pech in de afwerking, terwijl Lander –terug uit blessure– achteraan stevig zijn plan trekt. Op de counter gaat de bal dan toch aan de verkeerde kant binnen. “Boeken toe”, zou Frank Raes nu roepen, ware het niet dat dit tegelijk een wielerverslag is. Daarop horen we in de achtergrond dat Paul Herrijgers zich luidop afvraagt of we hier de koers verliezen? Maar niets is minder waar: veerkracht troef bij onze jongens. Ze leggen hun ketting op het juiste blad, schakelen nóg een tandje bij en gaan geen hindernis uit de weg: trappen of bruggen storen onze renners niet, dat de bal de paal treft of enkele keren naast gaat, is om moedeloos van te worden. Toch kan Mats met een ultieme jump over de balkjes de 2-3-aansluitingstreffer nog scoren. Het geeft de talrijke WK-supporters nog even moed, maar uiteindelijk gaat ook de allerlaatste poging nog net naast. Het is WW dat als winnaar over de meet rijdt.
Bij het ter perse gaan van dit artikel is de einduitslag van hét WK veldrijden bij de elite mannen nog niet geweten. Met zekerheid kunnen we wel zeggen dat de wedstrijd tegen WW “niet goed was voor het hart”. En oh ja, die frietjes smaken ook alweer natuurlijk!
Groeten
Tim
